Πόσες φορές δεν έχουμε πει στη ζωή «το έβλεπα να έρχεται…». Πόσες φορές δεν έχουν γκρεμιστεί επιχειρήσεις από την αδυναμία συννενόησης; Πόσες σχέσεις δεν έχουν διαλυθεί γιατί κάποιος δεν είπε εγκαίρως αυτό που είχε διαγνώσει ή δεν κατάφερε να διαγνώσει το προφανές;
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως το προσόν της επικοινωνίας είναι ένα ταλέντο, μια επίκτητη ιδιότητα που τελικά δίνει τίτλους στη ζωή και δημιουργεί επικοινωνιολόγους και pr-ίστες. Και δεν έχουν άδικο. Εντελώς, τουλάχιστον. Θέλω να πω πως αρκετοί γεννήθηκαν με αναπτυγμένη αυτή τη δυνατότητα και την έκαναν δουλειά ή τους ωφέλησε εξαιρετικά στη δουλειά τους. Όμως, σε αντίθεση με άλλα πράγματα, δεν πρόκειται για κάτι που δεν μαθαίνεται ποτέ ή δεν καλλιεργείται. Ναι, οι εσωστρεφείς, ντροπαλοί ή σχετικά αδιάφροι για τα κοινωνικά φαινόμενα, άνθρωποι δύσκολα θα γίνουν οι σούπερ επικοινωνιακοί τύποι μεγαλώνοντας. Δύσκολα θα ανοιχτούν. Είναι και αυτή η αναθεματισμένη ασφάλεια που σε αγκιλώνει. Και αν εκτεθείς; Και αν αποτύχεις; Και αν σε απορρίψουν; Οσοι βγαίνουν προς τα έξω, τολμούν να αποτύχουν – έτσι είναι: πρέπει να είσαι έτοιμος να χαρείς το ταξίδι και ας έχει ο προορισμός λακκούβες. Συνέχεια